To pytanie zadaje sobie chyba każdy muzyk instrumentalista, a zdecydowana większość z nich, uważa że na pewno ćwiczy zbyt mało. Ćwiczenie na instrumencie to rzemiosło pozwalające rozwijać umiejętności, z których dusza artysty może potem zrobić użytek, albo po prostu można potem dobrze zagrać dżoba, wtedy następnym razem też zadzwonią i 2 stówki znowu wpadną 😉 Zajmuje się muzyką od 16 lat i do tej pory spotkałem tylko 2 zawodników, którzy ćwiczyli za dużo i co ciekawe żaden z nich nie chciał tego przyznać. Mam na myśli 2 trębaczy, a trąbka to instrument mocno kondycyjny.

Mięśnie okrężne ust biorąc udział w wydobywaniu dźwięku na trąbce, ulegają zmęczeniu wskutek czego po pewnym czasie dalsze “trąbienie” staje się niemożliwe. Co więcej, granie na zmęczonych ustach może przynieść efekt odwrotny od oczekiwanego. Kiedy mięśnie ust są już zbyt słabe, aby prawidłowo pełnić swoją funkcję w grze na trąbce, zadęcie nie funkcjonuje tak jak powinno, a grający nabiera złych nawyków, których czasem bardzo ciężko się pozbyć. Legenda głosi, że jeśli ktoś jest idealnie “poustawiany”, tzn. dysponuje w pełni poprawnym warsztatem gry na danym instrumencie, nie męczy się grając. Osoby, których historie przytaczam są bardzo dobrymi muzykami i trębaczami (różnica między dobrym muzykiem, a dobrym instrumentalistą to dobry temat na inny artykuł), jednak żaden z nich nie był perfekcyjny jeśli chodzi o zadęcie (chyba warto tu wspomnieć, że muzycy z doskonałym warsztatem stanowią rzadkość, najczęściej są to muzycy klasyczni, a wielu genialnych muzyków podziwianych na całym świecie nie gra w pełni “poprawnie”). Braki warsztatowe, połączone z ponadprzeciętną, kompulsywną wręcz pracowitością sprawiły, że godziny spędzone w ćwiczeniówce przysporzyły moim znajomym więcej problemów niż pożytku. Długość trwania dziennego ćwiczenia powinna być zatem ROZSĄDNA biorąc pod uwagę rodzaj instrumentu na którym gramy, stopień naszego zaawansowania oraz naszą aktualną kondycję psychofizyczną.